بی سوت زدن!

یک)

اینترنت ایران چند وقتی است که اوضاع خوبی را سپری نمی‌کند. با این‌که چند وقت از حادثه‌ای که برای کابل‌های زیر آب پیش آمد و بحث‌هایی در گرفت می‌گذرد همچنان در این ایام سرعت اینترنتمان اصلا مناسب نیست و این فاجعه برای ماست. کیفیت‌ِ افتضاح اینترنت و مخابرات ایران به عقب‌ماندگی‌امان دامن زده است و یک حس آن‌چنان بد را به آدمی منتقل می‌کند و این حق کاربران اینترنت در ایران نیست!

جریان Sms‌ها و نیز وضعیت آنتن‌دهی شوربختانه بسیار ضعیف و جهان سومی‌ست. جایی مثل ِ میرداماد یا حتی جردن که همیشه آنتن ِ من پر بود، الان موارد زیادی error in connection پیش می‌آید و ...
پیام‌ها بعضا چندین بار ارسال یا دریافت می‌شود که ممکن است هر بار آن‌ها کامل نیز منتقل نگردد.
خدا بخیر بگذارند...

دو)

قسمت اول این بند حذف شد! (با احترام به داریوش عزیز و عذرخواهی صمیمانه.)

به قول سر هرمس،‌ طاقت است دیگر، آدم که نیست! گاهی تمام می‌شود لابد!... خانم ابری در جریان هستند که چند وقت پیش برای یک ترانه‌سُرای جوان و پر ادعا کامنت گذاشتم و کامنت مرا پاک کرد و اتفاقا کامنت مونا برزویی را هم. حالا فهمیدم که فرقی نمی‌کند؛ "تحمل"‌ها اساسا پایین آمده است، چرا راجع به نواقص بلاگ داریوش بنویسی چه راجع به اشتباهات ِ یک جوان.
آن وقت می‌ایند از توکا نیستانی ایراد می‌گیرند! من صبر و حوصله‌ی نیستانی را ستایش می‌کنم. یک بلاگر کار بلد که با تمام توانایی‌هایش احترام را آن‌چنان که باید نگاه می‌دارد. هرگاه من یا کسی ایرادی گرفت - که خیلی کم پیش می‌آید- اگر واقعا درست بود حل می‌کرد یا توضیح می‌داد و اگر خیر، برخورد ِ نا معقول به هیچ وجه نمی‌کند. کارش درست است!

سه)

نمی‌دانم تبلیغ جدید ِ "ایرانسل" را دیده‌اید یا نه! اصولا "تبلیغات" نقش اصلی را در تجارت و بازار ایفا می‌کند. تبلیغی که شیوه‌ی نویی نیز هست بدین‌گونه است که یک نفر با حرکات پانتومیم به ویژگی‌های مورد ِ نظر برای تبلیغ کالای ایرانسل اشاره می‌کند و چندین نفر آن را حدس زده، بازگو می‌کنند و تمام ِ این‌ها به نظر من با یک هیجان خاص و نوعی تیزبینی نمایش داده می‌شود. جدا از موفیقت‌های جدی و چشم‌گیر ایرانسل و توفیق نسبی خوب، خلاقیت‌هایش را باید تحسین کرد. و از آن‌چه پشت ِ موفقیت ِ هر کمپانی است،‌ مثل ِ فکر، خلاقیت، اقتصاد،تبلیغ و الخ درس گرفت.

چهار)

 من با تنت/ به کشف گل سرخ می‌روم/ و با یک شاخه گل/ به پیشواز صبح
تما شب/ به آه می‌گذرد/ سپیده دم به لبخند...

شده روشن قدم برداری/ بی سوت زدن/ بی‌واهمه/ راه را بشناسی در شبی تاریک/می‌خواهم اندامت را / به حافظه‌ی دستانم/ بسپارم...

عباس! عباس! عباس! عباس معرفی!

پنج)

 مهر ماه یک مطلبی راجع به "کافه پیانو" منتشر کردم که اصلا نقد نبود،‌ بلکه یک یادداشت بود، یک حاشیه نویسی برای این‌که از کافه پیانو در خاطرم بماند و نظرم را نیز تقریبا مفصل گفته باشم ولی خوب به بعضی‌ها برخورد - که خورده باشد!- چند وقت پیش ورطه طنزی منتشر کرد که از خواندن آن بسیار لذت بردم. فرهاد جعفری نیز آدم تقریبا خاصی‌ست با یک سری دیدگاه‌‌های مختص خودش، نکته‌ای که می‌خواهم بگویم این است که بعضی‌وقت‌ها با "لینک دادن" می‌خواهد بگوید که اصلا از فلان و فلان نوشته ناراحت یا دل‌خور نیست، از طرفی یک چیز‌هایی می‌گوید که می‌شود ناراحتی ازشان برداشت کرد. به هر حال کافه پیانو گرچه یک اتفاق خوب و در عین حال جذاب بوده است، اما حرف‌هایی که در آن طنز است هم قابل تامل است...

Send 2 All

The Show must go on!
The Show must go on! Yeah!
Ooh! Inside my heart is breaking!
My make-up may be flaking!
But my smile, still, stays on!
Yeah! oh oh oh

:-)

سه چار تا منزل که از این‌جا دور بشیم...

شاید بیش‌تر از چهار،پنج بار از نزدیک گلوله شلیک کردن را ندیده باشم، آن هم صرفا برای دیدن! برای فهمیدن! ولی خوب، نفهمیدم.
نفهمیدم، چه اشکالی دارد آدم سلاح ِ کشتن را نفهمد؟ شعر ِ حافظ که نیست! هست؟

حواست هست پسر جون! اینی که تو دستمه،‌کلاشه! کلاشنیکف! اصلا اسلحه‌ی سازمانیمونه! قبلا هم رسما واسه ارتش روسیه بوده!
حواسا جمع باشه، تا بگم چه جوری کار می‌کنه... .

برام مهم نبود چه جوری کار می‌کنه، برام مهم بود کجا کار می‌کنه ولی من که نمی‌تونستم بگم،‌ "شما حواستو جمع کن"....

دنیا چه رنگیه؟
اگه بشه دنیا رو با چشمای خدا تماشا کنیم، اونوقت چشامون خیس می‌شه یا نه؟ آخه این دنیا واسه کیه؟ ما خودمون از بچه‌گی دیدیم که خونه‌ها رو هر سال مادرامون، از نو گردگیری ِ حسابی می‌کنند و خوب بهش می‌رسند آخه مگه این‌جا صاحب نداره؟ یه گردگیری! فقط یه گردگیری ِ ساده!
آره دیگه! خونه‌ی بزرگ سخته نظافتش!

نمی‌آی که با هم برسیم؟
می‌خوام رو خودم مین کار بذارم تا کسی به انسانی‌اتم تجاوز نکنه!
می‌خوام چشم بذارم، برگردم به فروغ ببنیم چی می‌گه، چی می‌گه حیفه آدم این همه چیزای قشنگو نبینه!؟ برم با فروغ دعوا کنم آخه چی می‌گی شاعر ِ من؟ بگم خوب شد زود رفتی وگرنه می‌نوشتی: "کشتار باغ ِ بالا! ... جرات داری بسم‌الله..."

نه دیگه، نه! داری بد می‌گی، داری جفنگ می‌گی، اسلحه که داشته باشی همه چیز ساده‌تر میشه*

 

*حکم- مسعود کیمیایی

مرتبط:
بخوانید: +             (توحیدلوی عزیز)
ببینید و بخوانید: +  (قاری‌زاده‌ي عزیز)
بخوانید:  +            (جلالی‌فخر عزیز)
فقط یک عکس:  +  (خبرگزاری فارس)

دیدگاه مهم از کیوان: +  (ضمن اهمیت نگاهش، نظرم را همان‌جا برایشان نوشتم البته!)

آن شب و شب‌های دگر هم!

به داریوش اقبالی و هوا‌خواهانش به مناسبت ِ آلبوم "معجزه‌ی خاموش" تبریک عرض می‌کنم.

---

نترس از این سیاهی، تو شب‌تابی! .. مگه نه؟
نترس از مرگ ِ دریا، خود ِ آبی! .. مگه نه؟                            (شهیار قنبری- شب‌تاب)

***

با تو من هم‌جامه‌ی شب می‌شوم
هم‌طپش با گر گر ِ تب می‌شوم
با تو من هم‌بستر گل‌برگ‌ها
از شکفتن‌ها لبالب می‌شوم                                           (ایرج جنتی - آواز پری‌ها )

***

خورشیدتو کی بُرده و کی سایه‌تو آتیش زده؟
که از پی ِ این همه شب، شب رفته و شب اومده!               (ایرج جنتی- ساعت شوم)

***

به کوچه که پیوستی! شهر از تو لبالب شد!
لحظه آخر ِ لحظه! شب عاقبت ِ شب شد!                          (ایرج جنتی- معجزه‌ی خاموش)

***

شب از مهتاب سر می‌ره / تمام ِ ماه تو آبه
شبیه ِ عکس یک رویاست/ تو خوابیدی جهان خوابه...

تماشا کن! سکوت تو / عجب عمقی به شب داده...

تو خواب انگار طرحی از/ گل و مهتاب و لبخندی
شب از جایی شروع می‌شه/ که تو چشماتو می‌بندی         (روزبه بمانی- تصویر رویا)

---

همه این تکه ترانه‌ها در یک آلبوم است.
ننوشتم که ترانه بررسی کنم، کلیشه بررسی کنم، هنجار شکنی بحث کنم، نو آفرینی فریاد کنم!

خواستم بگم، راست می‌گویند! شب ِ کهنه‌ی ما، هنوز بوی لالایی می‌دهد!

عادت کرده‌ایم خوابمان هم که می‌آید، خوابمان کنند!

زخم هم چه بیهوش؛ هیچ‌کس با ما نیست...

 

به سمتِ غربتِ من نیلوفرانه برگرد
از من نه "من" طلب کن، نه بهرِ خانه برگرد

شمعی به جا نمانده، پروانه در قفس مُرد
به سوی قتل و کُشتار باری شبانه برگرد

سینه سپر نکردم، خواهر به گریه آمد
من "آه" می‌شوم پس برادرانه برگرد

نیمه تمام ِ من را شعری تمام می‌کند
با خط ِ خود غریبم ... با یک ترانه برگرد

به شست و شوی چشمم تا چند دگر نشینم؟
هر طور می‌شود دید از این زمانه برگرد...

تیر ِ همین امسال بود که این شعر را در یک وبلاگ منتشر کردم و دوستان عزیزم مرا در مورد آن راه‌نمایی کردند و من فقط لذت بردم و آموختم.
گذشت... تا رسید به چندی قبل که صادق عزیز(سورئالیست) باز اعتراض کرد به یک دست‌درازی ِ از سوی آدمی حقیر باز زخمی که جهل عده‌ای مسبب آن است را نشانمان داد و این نه اولین آن بود نه آخرین آن...
وقتی "خسرو شکیبایی" نازنین، ما را تنها گذاشت در عرض چند دقیقه با "تمام ِ احساسم" یک دل‌نوشته‌ی کوتاه که تمام ِ روحم بود را نوشتم و در وبلاگ منتشر کردم، خدا را گواه می‌گیرم به یک روز نکشیده، خود ِ من دو وبلاگ را دیدم که عینا فقط همان را کپی کرده بودند... رفتم سراغ یکی‌شان و گفتم: "برادر، راحتی!؟" گفت حالا مگه چی شده!! بهت لینک می‌دم...
و این‌ها و امثالشان نمونه‌هایی هستند که اصلا به حساب هم نمی‌آورمشان. ولی یقینا بی‌بند و باری‌های موجود در وبلاگستان فارسی، در نهایت آسیب‌های جدی وارد خواهد کرد.

چندی پیش، بلاگر محبوب بنده، دکتر مجیدی(یک پزشک)، در مطلبی با عنوان شکایت با که کنم؟ بار دیگر از این "زخم ِ بیهوش" گفت و نوشت. باز داغِ دل وبلاگستان را تازه کرد. گرچه حقیقت این است که ما کجا و بلاگری چون یک پزشک کجا!؟ ولی به هر حال این عمل منفور و زشت کپی/پیست کردن و در واقع نادیده گرفتن کپی رایت که خود نوعی دزدی و سرقت است برای همه‌امان آزار دهنده و غیر قابل تحمل است. صادق عسکری،علی‌رضا مجیدی،احسان سلطانی،سلمان جریری، آقای فتحی و ... -کسانی که واقعا در این بلاگستان حرفی برای گفتن دارند- چرا گاه و بی‌گاه به این فکر کنند که اگر فلان مطلب را منتشر کنند از نظر حقوق تالیفی چه اتفاقاتی ممکن است بیفتد!؟ وقتی از نشریات زردش گرفته تا روزنامه‌ی ایرانش بی در و پیکر و بی‌شرم و حیا از حقوق ِ واقعی ِ یک تالیف چشم‌پوشی می‌کنند چه توقعی از وبلاگستان داریم!؟

خرداد ماه یکی از ترانه‌های منُ در یک وبلاگی که کارش همین است از وبلاگ‌های دیگر مطلب بنویسد و یکی در میان یا ذکر منبع کند یا لینک، منتشر کردند! (لینک)! به قول دکتر قطعا باید وبلاگستان و خواننده‌هایش ممنون شما هم بشوند، چون شما مطالب را برایشان گلچین کرده‌اید و شما با این کار، بر کاربران دیگر که زبانم لال دستشان شکسته بود و توانایی استفاده شخصی از گوگل ریدر و فیدخوان‌های دیگر را نداشتند، منتی عظیم نهاده‌اید.

همین ترانه‌ی ابتدایی را چه کسی اجازه داده است که در این‌جا هم منتشر شود!؟ تازه آقای وبلاگ‌نویس!!! زحمت نمی‌کشد عکسی که من در مطلب قدیمی‌ام گذاشته بودم را حداقل عوض کند!

شعر و ترانه‌ی من،نوشته‌های من، در هر وبلاگی درج شود، سبب خوش‌حالی من است، من مدعی نیستم، آزرده خاطر بابت اثر خودم نمی‌شوم- که حقم هست بشوم- ولی اشکال در این است که به یک‌دیگر و به حقوق هم‌دیگر احترام نمی‌ذاریم. Filckr سایت محبوب و مطرحی‌ست، یکی از اعضای آن عکسی گذاشته است و دو خط از همین ترانه‌ای که ابتدای پست می‌بینید را منتشر کرده است،و با پیگیری فردی در کامنت‌های آن، شعر کامل منتشر شده است، بدون هیچ نامی و ذکر دیگری.

به هر حال می‌گویم این موارد نه تنها تمام ِ اتفاقات تلخی که برای مطالب وبلاگ‌های من افتاده نیست بلکه همین‌ها برای خود من هم نمونه‌‌های کوچکی محسوب می‌شوند، چه برسد برای وبلاگستان فارسی و بلاگر‌های مطرح - که من هم دوستشان دارم- ولی به هر حال می‌گویم:
دوستان ِ عزیزم، بیایید تصمیم دیگری بیگیرم، جور ِ دیگری رفتار کنیم، به حقوق هم احترام بگذاریم، از وب‌گردی‌هایمان در بلاگستان فارسی لذت ببریم و اشتباهات را تکرار نکنیم.

پ.ن: عکس ازاین‌جا      ـــــــ     عنوان، ترانه‌ای از شهیار

وقتی دورم، به تو نزدیک‌ترم!

...
ماهی‌ها پشت شیشه آرام و آویزان بودند. انگار پرنده بودند، بی پر زدن؛ انگار در هوا بودند. اگر گاهی حبابی بالا نمی‌رفت آب بودن فضایشان حس نمی‌شد. حباب، و هم‌چنین حرکت کم و کند پره‌هایشان. مرد در ته دور روبرو دو ماهی را دید که با هم بودند. دو ماهی بزرگ نبودند،با هم بودند. اکنون سرهایشان کنار هم بود و دم‌هایشان از هم جدا بود. دور بودند.ناگهان جنبیدند و رو به بالا رفتند و میان راه چرخیدند و دوباره سرازیر شدند و باز کنار هم ماندند. انگار می‌خواستند یک‌دیگر را ببوسند، اما باز با هم از هم جدا شدند و لولیدند و رفتند و آمدند.

مرد نشست. اندیشید هرگز این همه یک‌دمی ندیده بوده است. هر ماهی برای خویش شنا می‌کند و گشت و گذار ساده‌ی خود را دارد. در آب‌گیر‌های دیگر، و بیرون از آب‌گیرهای دنیا، در بیشه، در کوچه ماهی و مرغ و آدم را دیده بود و در آسمان ستاره‌ها را دیده بود که می‌گشتند، اما هرگز نه این همه هماهنگ.
در پاییز برگ‌ها با هم نمی‌ریزند و سبزه‌های نوروزی روی کوزه‌ها با هم نمی‌رسند و چشمک ستاره‌ها این همه با هم نبود. اما باران؛ شاید باران. رشته‌های ریزان با هم باریدند و شاید بخار از روی دریا به یک نفس برخاست. اما از او ندیده بود. هرگز ندیده بود.

...

"ابراهیم گلستان"

سیگاری که هرگز روشن نبود!

حال ِ یک خود کشی ِ ناموفق را دارم...

خدا تنها تر شد...

 

 

پ.ن: به "کافه مرگ" خوش آمدید!
از این به بعد نوشته‌ها، اشعار،مینیمال‌هایم در مورد مرگ زیر مجموعه‌ی "کافه مرگ" منتشر می‌شود.

با یک ترانه برگرد!

و امروز
آن‌قدر شفافیم
که قاتلان درونمان پیداست...

ما کاشفان ِ کوچه‌های بن‌بستیم
حرف‌های خسته‌ای داریم

این‌بار
پیامبری بفرست
که تنها گوش کند

گروس عبدالملکیان

 

پ.ن۱: عنوان برگرفته شده از:
نیمه تمام من را شعری تمام می‌کند/با خط خود غریبم با یک ترانه برگرد...
که مدت‌ها پیش در وبلاگی دیگر منتشر شده بود.

پ.ن۲: عباس معروفی بود می‌گفت: آنقدر صدایت می‌زنم... تا بگویی: جان ِ دلم!  ؟

پ.ن۳: all of us are lost و بعد "اگر این درست باشد که بشر تحت تاثیر محیط اطرافش است،پس لازم می‌شود که به آن محیط شکلی انسانی بدهد" و حالا عبارت زیر از خودم:
"مرگ دیوار بلندی‌ست که فرو نمی‌ریزد، محو می‌شود و به زندگی وسعت می‌بخشد."

پرده‌های افتاده!

(۱)

ناآگاه
ناغافل
آنقدر با آن وَر می‌رویم که منفجر شود
وگر نه
مرگ که بمبی خنثی شده است

هیس! خواب خدا را به هم نزنید...لطفا!

(۲)

گفتم: آخر که چی؟
-زندگی را تا تَه بُکن!

این را گفت و صندلی را از زیر پایش کنار زد

(۳)

خوب می‌دانم اگر خواب می‌دیدم و
یوسف هم تعبیر به آمدنت می‌کرد

شب ِ بعد
               نوبت ِ خواب ِ تو بود و
صدایی پشت گوشی که:
                      امروزه پیامبر هم یک قیمتی دارد...

کافه سعدی!

باید خیلی غافل باشیم که یک وقتی در شعر ادبیات فارسی گشتی بزنیم و به اندازه‌ی "سعدی" توجه نکنیم. سعدی یک شاعر فوق‌العاده قوی است و هیچ کسی نمی‌تواند حق مطلب را در مورد اشعار سعدی ادا کند. و بزرگی وی خاصه در زمینه‌ی شاعری بر هیچ کسی پوشیده نیست.
سعدی آن‌قدر مظلوم است که هنوز می‌شود از هر چند نفر یکی را پیدا کرد که بخواند:
"بنی‌ادم اعضای یک‌دیگرند!" و هنوز می‌شود کسانی را بین ِ "دیگر" و "پیکر" به شک انداخت.

اصلا دوست داشتم پاتوقی چون "کافه سعدی" در خود همین وبلاگ داشتم و از سعدی می‌خواندم و می‌نوشتم،من و هم‌نسل‌های من از سعدی بهره‌مند نشدیم. نه تنها ما، که سعدی بین ما ایرانی‌ها هنوز می‌توان با قاطعیت گفت که دور افتاده است. دور مانده است، ما خودمان را سرگردان کرده‌ایم.

سعدی آنقدر مظلوم است که حوزه‌ی جمال‌شناختی آثار وی ضعیف بررسی شده و مردم باید بدانند که به واقع جهان در توصیف زیبایی‌هایش وام‌دار کلام سعدی‌ست. زبان او، کلام او، تار و پود فرهنگ ایران است در ظفر‌ها و شکست‌ها، در طغیان‌ها و رندی‌ها وی در زوایا‌یی بی‌بدیل و نو و همچنین مختلف اندیشه‌هایی روشن را به نمایش می‌گذارد.

بخوانید:

1-      دیده را فایده آن است که دل‌بر بیند/ ور نبیند چه بُوَد فایده بینایی را!؟
2-      که گفت در رخ ِ زیبا نظر خطا باشد؟!/ خطا بُوَد که نبینند روی زیبا را

همچنین بخوانید:

1-      تو چه دانی که شب ِ سوخته‌گان چون گذرد؟!/ که شبی ندیده باشی به درازنای سالی
2-      تو شبی در انتظاری ننشسته‌ای چه دانی؟!/ که چه شب گذشت بر منتظران ِ نا شکیبت

نو شدن‌ها و روزنه‌های فکری سعدی ما را به یک شاعر به تمام معنا می‌رساند که آدمی را شگفت‌زده می‌کند و به مهارت‌های وی افتخار می‌کند.یک شاعر ِ بزرگ و حرفه‌ای که تو را مجبور می‌کند به تمام جنبه‌های شعری و جمال‌شناختی او خیره شوی. برای مثال جایی که سیزده بار تکرار مصوت "آ" همچون انعکاس فریادی از درون عاشق خطاب به ساربان و از پس ِ کاروان تمام ِ وجودت را فرا می‌گیرد:

ای ساربان آهسته ران کارام جانم می‌رود / وان دل که با خود داشتم با دل‌ستانم می‌رود

بی‌خود نبوده است که گفته‌اند:

در می‌چکد ز منطق سعدی به جای شعر
گر سیم داشتی بنوشتی به زر، سخن!

مخاطب سعدی با عاشقانه‌هایش خوش‌رنگ می‌شود. سعدی، غزل‌رو ترین شاعر ِ فارسی‌زبان است و این ادعا را بی دلیل نمی‌آورم.
1-      هر خم ِ زلف ِ پریشان تو زندان ِ دلی‌ست/ تا نگویی که اسیران کمند ِ تو کمند
2-      عجب در آن‌که تو مجموع و‌گر قیاس کنی/ به زیر هر خم مویت دلی پراکنده‌ست

به دو نکته اشاره می‌کنم:

1- او گاهی یک حرف را به جای یک یا چند جمله می‌نشاند:

اگرم برآورد بخت به تخت پادشاهي
نه چنان،که بنده باشم همه عمر در کتيبت

"نه چنان" سعدی می‌آورد اما جای همه‌ی این جمله:
"اين ياري رساندن بخت و بالا كشانيدن مقام من در رسيدن و به دست آوردن تخت پادشاهي برايم آن چنان دلپذير نيست كه…"

2- این‌را بخوانید:
من از این بند نخواهم به درآمد همه عمر/بند ِ پایی که به دست تو بود، تاج سرست

من دست سعدی را به خاطر این همه هنر می‌بوسم. او غرق در واژه است.به‌تر آن‌که بگوییم واژه غرق در او، همیشه نو، همیشه روشن. واژه‌ها را می‌شناسد، "بند ِ پایی" را آن‌قدر "استادانه" به کار می‌برد و ترکیب را وارد می‌کند که به چشم هم زدنی در ذهن مخاطب "پای‌بندی" به عشق تصویر شود.

یادمان نرود که شاعران بزرگی در قلم خود مدیون سعدی هستند هیچ! در حال حاضر نیز هم اگر پای موسیقی بنشینی و بشنوی که:
چی به پای تو بریزم لایق پای تو باشه/ چی بخونم که بتونه جای حرفای تو باشه
حتما به خاطر می‌آوری که سعدی قرن‌ها پیش فرمود:

من چه در پای تو ریزم که خورای تو بود/ سر نه چیزی‌ست که شاسته‌ی پای تو بود

و این‌گونه است که:

عشق ِ سعدی نه حدیثی است که پنهان ماند
داستانی است که بر سر هر بازاری هست...

منبع یاری‌دهنده‌ی این یادداشت "نکاتی در سبک‌شناختی در غزل سعدی" نوشته‌ی دکتر طاهری- روزنامه‌ی اطلاعات سال ۱۳۸۵ می‌باشد.

پ.ن: این یادداشت کوتاه را صرفا برای هم‌نسل‌های خودم نوشتم. چه کسی را در شعر فارسی داریم و نه خوب می‌شناسیمش نه در می‌یابیم او را. سعدی، بی ما هم سعدی هست و می‌ماند. ولی ما بی سعدی، هوا را در زندگی‌امان کم کرده‌ایم. "عشق" را با سعدی بشناسید. از "عشق" با سعدی لذت ببرید. آدمی واقعا می‌فهمد "شعر عاشقانه" یعنی چه! و با خودش می‌گوید:
"که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی..."

سایر نوشته‌ها و مقالات ِ "ادبیات" منتشر شده در Grand Cafe:

موج نو- احمدرضا احمدی- تحلیل شعری از او

سکوتِ سانسور شده: نگاهی به لذت متن- نوشتاری بر کلیشه

نقد "می‌مانیم توی تاریکی" مینیمالی از میترا الیاتی همراه ِ متن داستان

از کافه که بیرون زدم .:. نگاهی به کافه پیانو اثر فرهاد جعفری

بررسی زندگی شخصی-هنری هاینریش بل

طرح ِ پرسش‌هایی در باب ِ نیاز به واکاوی "ای کاش‌ها" در شعر فارسی

نقد رمان "روی ماه خداوند را ببوس" اثر مصطفی مستور -- -- از طرف من هم ببوس!

یادداشت و بررسی رمان "جنگل واژگون" اثر جی.دی.سلینجر

رحم کن!

ای تو هم بغض ِ هنوز از من و ما عاشق‌تر
ای تو از خاصیت ِ عاطفه پیغام‌آور
هم‌دم ِ دور به من مثل ِ تن ِ من نزدیک
صاحب ِ قصه‌ی میلاد و هنوز و آخر

رحم کن! دست ِ تو پر پر شدنُ می‌فهمه!
رحم کن! چشم ِ تو ایثار ِ منُ می‌فهمه!

با چه ترسی بی تو دور از چشم ِ تو می‌زیستم
                                                                من حریف ِ جذبه‌ی چشم ِ تو هرگز نیستم...

رحم کن!
           رحم کن!

شهیار قنبری

همین حسی که دارم!

یادتون هست که قبلا با عنوان ِ "صداقت ِ آواز" از لارا فابیان و ترانه‌ی دوست‌داشتنی Je t’aime نوشته بودم! حالا این‌بار هم یک کلیپ از این خواننده:

آهنگ بسیار فوق‌العاده‌ی I will love again لارا بسیار شنیدنی‌ست.
دعوت می‌کنم کلیپ فوق‌العاده‌ي آن را تماشا کنید: I will love again by lara fabian

اما Josh groban و دو آهنگ:

یکی ترانه‌ی you'r Still you: +     و دیگری Don't give Up: +
که هر دو اجرا و ترانه‌های زیبایی دارند.
lara را به هیچ وجه از دست ندهید... صدایش را بسیار دوست دارم.

پ.ن۱:

Did I ever tell you how you live in me?
Every waking moment, even in my dreams.
And if all this talk is crazy
And you don't know what I mean
Does it really matter
Just as long as I believe...

پ.ن۲: همین حسی که دارم، حتی وقتی از تو دورم، تلخ و بیمارم...چقدر خوبه! چقدر خوبه!

اندازه‌ی خواب

کارخانه‌ی بزرگی ساخته‌اند
                                    لباس ِ خواب تولید می‌کند

شبانه، صد در صد سود
                                    همه‌اشان نیز مُد ِ روز است...

و بر مُشتری‌های خود
احترام فراوان می‌گذارند...
                                   همیشه تخفیف، یک تختخواب هم هدیه
                                   بد هم نمیاوری، اندازه‌ات است
                        همین است که دیگر کسی
                                                         خواب ِ اقاقیاها را نمی‌میرد*...

م.ف.ف

 

*می‌خواهم خواب ِ اقاقیاها را بمیرم- احمد شاملو

پ.ن۱: روز ِ پاییزی ِ میلاد تو در یادم هست... روز خاکستری ِ سرد ِ سفر یادت نیست!
         کاسنی ِ عزیز، تولدت مبارک...

پ.ن۲: حوصله‌ی زمستان را اصلا ندارم! زمستان عجیب حوصله می‌خواد...

جنگل واژگون(2)

  

جی.دی سلینجر   J.D.salinger و شش نکته:

۱) سال 1919 در نیویورک آمریکا به دنیا می‌آید. نویسنده‌ای منزوی و محبوب که در نوزده سالگی خود سفری به اروپا داشت هیچ‌گاه تصور نمی‌کرد تا به این اندازه در ادبیات داستانی معاصر آمریکا توانا و پر تاثیر شناخته شود. کسی که شهرت وی بیشتر به خاطر رمانی چون "ناتور دشت" است که در سال هزار و نهصد و پنجاه و یک می‌نویسد.

۲) اولین داستان وی مربوط به سال ۱۹۴۰ می‌باشد که در مجله‌ی استوری به نام "جوانان" به چاپ می‌رسد. همچنین وی داستانی به نام "فرانی و زویی" دارد که داریوش مهرجویی با اقتباس فراوان از این داستان و یکی دو داستان دیگر از سلنجر فیلمی به نام "پری" را ساخت. که در یک بازه‌ی زمانی با توجه به رعایت نکردن مسائلی در مورد حق برداشت و کپی سر و صداهایی بر پا شد.

۳) در "ناتور دشت" می‌آورد:

"اگر یک چیز در دنیا وجود داشته باشد که ازش متنفر باشم، آن چیز فیلم است. اسم‌اش را جلوی من نیاورید"

ریشه‌ی این مسئله به این موضوع برمی‌گردد که وی عاشق "اُنا اونیل" دختر "اوژن اونیل" که نمایش‌‌نامه نویس معروفی‌ست می‌شود این اتفاق یک سال قبل از ورود او به ارتش سال ۱۹۴۱ می‌اُفتد و وی هر روز در ارتش برای اُنا نامه می‌نوشت اما مجبور می‌شود به اروپا برای خدمت عزیمت کند و اُنا هم می‌رود با "چارلی چاپلین" که فاصله‌ی سنی زیادی با او داشت ازدواج می‌کند پس تا به امروز سلینجر با چشم حسد به صنعت سینما نگاه می‌کند.

۴) در سال ۱۹۷۴ به خبرنگاری می‌گوید: "من نوشتن را دوست دارم،من عاشق نوشتن هستم، اما فقط برای خودم و رضایت خودم می‌نویسم"
سلینجر کسی‌ست که این اواخر همچنان می‌نویسد ولی مشاهده‌ی آن‌ها را بعضا به کسی اجازه نمی‌دهد.

۵) سلینجر بین ایرانی‌ها محبوب است ولی متاسفانه ما در لباس ِ دوست عادت به آزار داریم، دو سال پیش بود که افرادی در اینترنت ترجمه‌ی "جنگل واژگون" را پخش کردند. و این کار با چشم پوشی کامل از مسائل اخلاقی کاملا عبث و مرگ‌بو بود. و به شخصه هرچند تمایل به گسترش E-books دارم اما آن عمل را در آن سال کاری کثیف می‌دانم.

۶) برخی دیگر از آثار او:

جنگل واژگون، نُه داستان، نغمه‌ی غمگین،هفته‌ای یه بار آدمو نمی‌کُشه،یادداشت‌های شخصی‌ِ یک سرباز، تِدی، قایق ِ به عمق رفته، مرد ِ خنده‌آور، قوم جوان، من یک دیوانه‌ام....

یاری‌دهندگان و مطالب مرتبط:
جی.دی.سلینجر و ناتور دشت
آشنایی با سلینجر به کوشش محمد حسن شهسواری
جی.دی.سلینجر و حریم خصوصی
زن‌ها در زندگی سلینجر
سلینجر در ویکی‌پدیا

مختصر کلامی در مورد ِ "جنگل واژگون"- ٰThe Inverted Forest

 اگر نوشته‌ی کوتاه ِ "جنگل واژگون(1)" را مطالعه کرده باشید، به ۸ مطلب در ۸ بلاگ مختلف لینک داده بودم که هر یک نگاه یا نقدی بر "جنگل ِ واژگون" داشته‌اند.

قبل از پرداختن به لحظات درخشان این داستان بُلند به چند نکته از نگاه خود اشاره می‌کنم:

۱- ترجمه‌ی بابک تبرایی و سحر ساعی ترجمه‌ی روان و خوبی‌ست.حوصله‌ی مخاطب را سر نمی‌برد و در گفتگوها دایره‌ی واژگان هماهنگ با آن‌چیزی‌ست که روزمره بین خودمان اتفاق می‌اُفتد. به نکاتی که نویسنده در خلال داستان اعم از آدرس یک کتاب یا نویسنده یا شاعر می‌اورد دقت می‌کند. مثلا در جایی "قرار تعصب- جین اورستن" را به "غرور و تعصب-جین اوستین" در پاورقی اصلاح می‌کند.
در  عوض به نظرم طراحی جلد -کار ژیلا اسماعیلیان- خوب از آب در نیامده.

۲- ابتدای داستان که با یادداشت‌های روزانه‌ی شخصیت اصلی(کورین) آغاز می‌شود یک شروع هیجان‌انگیز به حساب می‌اید خاصه این‌که مخاطب به یک‌باره با تعداد زیادی کاراکتر مواجه می‌شود که چندی از آن‌ها نیز به صورت خلاصه ولی به اندازه وصف و معرفی می‌شوند.
از مشخصات سلینجر یکی مهارت "شخصیت‌پردازی" است.
در همان ابتدا توجه‌ی خاص ِ "کورین" به شخصیتی به نام ِ‌ "ریموند فورد" مشخص می‌شود. همین‌طور که راوی صحنه‌هایی داخلی از جشن تولد و صحنه‌هایی خارجی از محل ِ اقامت فورد - اقامت‌گاه ِ یک نظافت‌چی در هُتل- را که در واقع به ترتیب تداعی‌گر وضع مالی خوب و بد نیز می‌باشند را شرح می‌دهد به تدریج از شخصیت‌های داستان کاسته می‌شود(کمک اساسی به ذهن مخاطب) و در همین حین ما را با محیط کودکی دو شخصیت‌ اصلی آشنا می‌کند که پایه‌ای مهم برای ادامه‌ی ماجراست.

۳- تاثیر "فروید" هم بر نویسنده و در پی آن بر شخصیت اصلی داستان کاملا واضح است. کورین تقریبا با نظریات فروید آشناست ولی نمی‌خواهد آن‌ها برای پیش‌امدهای خود نیز صادق بداند. مسئله‌ی مهم ِ "عقده" از این دست است. او خود اشاره می‌کند "عقده‌ی اُدیپ وحشتناک دارد..."

۴- داستان از همان ابتدا تقریبا واضح می‌شود. نوعی پا فشاری بر سر تاثیرات کودکی در انسان. همان ابتدا مردی به خاطر سادگی کورین در بازگو کردن داشتن ِ "عقده‌‌ی اُدیپ وحشتناک" او را ترک می‌کند. و این مشخصا خیلی حرف‌ها را رو می‌کند. کورین، مادر ندارد و پدری دارد که بی‌خبر از حال ِ اوست. در عوض این اتفاق برای فورد در بی‌پدری می‌افتد او یک مادر دارد با آن بدجنسی‌هایی که راوی شرح می‌دهد. دختری که پدر دارد ثروت‌مند است، پسری که مادر دارد، فقیر. از نظر فروید، کینه‌هایی این میان باید در روابط بین هر زنجیره‌ی اصلی با حلقه‌ی "پدر، مادر،فرزند" شکل بگیرد، یا بین فرزند و مادر، یا فرزند و پدر و این‌ها به خوبی در داستان روندی را ایجاد می‌کند که نویسنده از آن بهره می‌برد.

۵- مادر ِ فورد، الکلی‌ست، اما فورد الکلی نیست. اما آنچه حادثه را شکل می‌دهد باز نظریاتی مبتنی بر فروید یا یونگ است که مخاطب می‌فهمد آن‌چه در ناخود آگاه ِ فورد انباشته شده است شما را به یک ریموند فورد ِ الکلی در انتهای داستان می‌رساند.

۶- "وینر" که هم‌کار ِ کورین است و به عنوان دانای کل،‌روای؛ به نظر من تمام داستان را حدودا در ۲ صفحه مطرح و تمام می‌کند. البته یادتان باشد نمی‌شود به این مسئله اصطلاحا "لو دادن" گفت.

بگذارید خارج از این بحث ۲ مثال مختصر سینمایی بزنم: در فیلم "یک بوس کوچولو" ی بهمن فرمان‌آرا یک انیمیشن مانندی در ابتدای فیلم وجود دارد که تمام فیلم را به زبانی بیان می‌کند و این تکنیک بسیار دشوار است.همان‌طور که همه می‌دانند این فیلم فرمان‌آرا به واقع یک اثر قوی و حرفه‌ای محسوب می‌شود. همچنین است "ارتفاع پست" حاتمی‌کیا در یک سکانس حجم ِ قابل اعتنایی از داستان به یک‌باره به زبانی روایت می‌گردد.

در "جنگل ِ واژگون" اتفاقی که عرض می‌کنم دقیقا قبل از شرح ِ ازدواج ِ کورین و فورد می‌باشد. در مکالمه‌ای که بین وینر(سوم شخص و هم‌کار) و کورین شکل می‌گیرد.صحبت‌هایی در مورد ِ شاعری، سردی، روان‌پریشی و ... در قالب ِ رک‌گویی ِ وینر و توصیه‌های او مشخص‌کننده همه‌ی ماجراست.

به همین ۶ نکته بسنده می‌کنم. فکر می‌کنم در نگاهی متفاوت توانسته باشم برخی از حرف‌هایم را بزنم و شما با مراجعه به سایر آن ۸ لینک می‌توانید کنار ِ دیدگاه‌های من، مطالعه‌ی خوبی پیرامون ِ این داستان بلند داشته باشید./

لحظات درخشان و اوج‌گیری‌‌های داستان ِ بلند ِ "جنگل واژگون" اثر ِ "جروم دیوید سلینجر"

 آن‌چه خواهید خواند لحظاتی‌ست زیبا در داستان که جمع‌آوری کردم:

۱/ مرا مثل ِ کتاب‌هایی که خوانده‌ام، دوست بدار

۲/ کارش را ناتوان از درک این شروع کرده بود که اگر به عنوان دختری شاغل شکست بخورد، چه چیزی را از دست می‌دهد، در نتیجه آن‌قدر نسبت به کل این ترقی خون‌سرد بود که در دفتری آکنده از آدم‌های جاه‌طلب و پر تنش به خاطر ارزش حقیقی کارش پذیرفته شده بود.

۳/ نه سرزمین ِ هرز، که بزرگ جنگلی واژگون .... شاخ و برگ‌هایش همه در زیر زمین

۴/ حس کرد شعرهای فورد در همه‌ی اتاقش راست ایستاده‌اند.

۵/ شاعر‌ها تقریبا هیچ‌وقت شبیه شاعر‌ها نیستند.

۶/ من آدمی‌ام، من رنج کشیده‌ام، من آن‌جا بودم...

۷/ همیشه برای هر کاری بیش‌تر از یه دلیل وجود داره.

۸/ هیچ‌وقت تو زندگیم لب به مشروب نزدم.نه به خاطر این‌که مادرم الکلی بود. هیچ وقت سیگار نکشیدم. دلیلش اینه که وقتی بچه بودم یه نفر بهم گفت: الکل و سیگار حس چشایی رو ضعیف می‌کنه.
من فکر کردم خوبه که آدم حس چشایی کامل و بی‌نقصی داشته باشه، یه جواریی هنوزم همین‌جور فکر می‌کنم. هنوز نتونستم از خیلی اعتقادات ِ بچگیم دست بکشم.

۹/ یه دختر ِ کوچولو فقط یه آدم ِ بزرگ با ابعاد بسیار کوچک‌تر نیست.

۱۰/ شوهرش کامل به درون اتاق نیامده بود. سر جذابش را با خود آورده بود و احتمالا همه‌ی نبوغش را. اما مهربانی‌اش کجا بود؟ .... بدون ِ مهربانی‌اش، کمی لخت به نظر می‌رسید.

۱۱/ شاعر، شعرشو ابداع نمی‌کنه، کشفش می‌کنه.

۱۲/ مثل ِ همه‌ی آدم‌هایی که تصمیم می‌گیرند در حالت افقی زندگی کنند، کورین وقتی بر پاهایش ایستاد، رفتارش کمی دیوانه‌وار بود.

***********

 پ.ن۱: امیدوارم که این یادداشت مفید واقع شود و این چشم‌انداز مورد توجه و واکنش دوستان قرار گیرد.

پ.ن۲: برای خواندن سایر ِ یادداشت‌ها، نقدها و نگاه‌های من در گراند کافه در زمینه‌ی ادبیات، لطفا به این صفحه مراجعه کنید.

آذر هـــشتــاد و هــفــت . مــجـیــــد فــراهــانـی

جنگل واژگون(1)

می‌خواستم نقدی یا حداقل یادداشتی بنویسم در مورد "جنگل واژگون" اثر سلینجر ولی پشیمان شدم!

یه گشتی زدم در اینترنت مطالب مختلفی در مورد "جنگل واژگون" دیدم. یکی هنوز زاویه‌ی دید رو تشخیص نداده که من نمی‌دونم این بنده‌خدا چه جوری می‌خواد "شازده احتجاب" رو بخونه؟! ... یکی دیگه اسم شخصیت‌ها رو اشتباه می‌گه.... به هر حال معلوم نیست! هر کی هر چی می‌خواد می‌نویسه.

یکی می‌گوید عشقی است که در کودکی به وجود می‌آید و در بزرگ‌سالی تجدید می‌شود!!!

هر کی نگاه ِ خودش به داستان رو روایت می‌کنه و این موضوع گرچه به خودی خود خوب است اما پر از ایراد است. خاصه وقتی بعضی‌هایشان بیش‌تر به اراجیف گویی شبیه است تا هر چیز دیگری.

 

لینک1   لینک2   لینک3    لینک4   لینک5   لینک6   لینک7   لینک8  ...

برخی از نگاه‌ها و نقدها و یادداشت‌ها در مورد این داستان می‌باشند.

بر خلاف خیلی‌ها ترجمه‌ی بابک تبرایی و سحر ساعی را بسیار روان و در خور می‌دانم.
که به زودی در این باره خواهم نوشت. قسمت بعدی(پُست بعد) این مطلب ِ کوتاه موارد زیر است:

• زندگی‌نامه‌ی نویسنده‌ی جنگل واژگون.


• مقدمه‌ای کوتاه بر ترجمه، داستان و راوی


• بازنشر ِ لحظات درخشان داستان ِ جنگل واژگون.
  

پ.ن۱: ابتدای پست عکس چپ که جلد کتاب هست. اما عکس راستی ربطی به کتاب ندارد و برداشتی از این‌جاست.

پ.ن۲: به قول معروف: با ما باشید...!!!

پ.ن۳: بخش اول جنگل واژگون در کافه جزو دست‌نویس‌های من ولی بخش دوم در قسمت ادبیات درج می‌گردد...

شب رو باید بی چراغ روشن کرد!

 

خوش به سعادتتون که می‌رین روضه، جاتون وسط بهشته،ما که دنیامون شده آخرت ِ یزید،
کیه که ما رو ببره روضه؟!

آقا مجید! تو رو چه به روضه! روضه خودتی،

گریه کُن نداری وگر نه خودت مصیبتی، دلت کربلاس!

 

/ بهروز وثوقی - سوته دلان- علی حاتمی /

 

پ.ن۱: تمام حرفم همین بود. خلاصه و نهایت ِ آن. تصویر ِ تمام قد من!....
علی حاتمی انگار مرا پیش‌بینی کرده... مرا بازگو کرده...

پ.ن۲:  dreams are good friends when your lonely

روم به دیوار عنوانش هست: مرگ!

 

فکر می‌کنم دیروز با یکی از دوستانم دو ساعت راجع به ترانه‌سُراها صحبت می‌کردیم. وقتی ترانه‌های ایرج جنتی یا شهیار قنبری را می‌خواندیم صدامون، صدا بود! دست، صورت، ارتفاع صوت! اصلا نمی‌دانستیم چه جوری بخونیم، حق مطلب ادا شه!

اصلا نمی‌دونم من چه جوری بگم: مثل یک در پشت ِ سر ... خوش‌صدا تر بسته شو!

که بتونم حق مطلب را ادا کنم! داد بکشم! فریاد بزنم! دست دوستم را بگیرم بگم یه بار دیگه گوش کن!
چی کار کنم؟؟؟

چه جوری بخونم تا گوشه‌ای از هنر ایرج در:
من صدای سبز ِ خاک سربی‌ام ... صدایی که خنجرش رو به خداش... صدایی که توی بُهت ِ شب ِ دشت ... نعره‌ای نیست ولی اوج ِ یک صداس!

بگیرم طرفمو بزنم تا بفهمه!

ایرج چی میگه: از من به تو ریتم ِ نفس... شتاب ِ اسلومُشنه! ... همیشه دیر می‌کنم! همیشه(همیشه، همیشه، همیشه، همیشه،....) دیر می‌رسم!

چه قدر غم باید تزریق ِ صدا شه چقدر لرزه، چه قدر هیجان تا بفهمه شهیار چی می‌گه:

قلب ِ‌ من اندازه‌ی مُشت ِ منه ... مشتمو برای تو وا می‌کنم!

با چه نگاهی واسش بخونم:
تا ملکوت ِ جذبه‌ات... شبانه راه می‌روم .... چون که نظر کرده‌ي نور لایزال می‌شوم

برای از "تو"، "من" شدن! ... مرا مجال بس نبود... پس از "تو" در هوای تو، خود ِ "مجال" می‌شوم!

تا بفهمه، چقدر هنر ِ‌ شهیار دل را زیر و رو می‌کند، مو به تن آدم راست می‌کند، شوک وارد می‌کند!

بیشتر حرفمان سر ایرج و شهیار بود... گرچه هر دو دلمان برای اردلان و زویا و چند تن از بزرگان دیگر هم می‌زد...

راستش را بگویم، گر چه ناراحت کننده است و به خیلی‌ها بر می‌خورد

از "فردا" می‌ترسم... از فردایی که حضور ِ "ایرج" و "اردلان" و "شهیار" و "زویا" را ندارد! می‌ترسم!

از فردایی که این‌ها نباشند! قدر شهیارها و ایرج‌ها را باید دانست! حتی اگر شهیار اخلاقی داشته باشد که هیچ کس نتواند نزدیکش شود! باید قدرش را دانست! نه قدر او را! قدر هنرش را.

دست ایرج را باید بوسید... نه این‌که این‌ها همه‌ی ترانه‌ی ما باشند، نه! اصلا این‌گونه نیست. نه این‌که این‌ها ضعف نداشته باشند که فراوان دارند!

اما خدمت آن‌ها به ترانه‌ی نوین شب شکن است، بی‌بدیل است. بی پایان است.

من می‌بینم حسرت ِ فردایی را که شهیار و ایرج دیگر بین ما نیستند! و این حقیقت را در حد توانم فریاد می‌زنم. و همین امروز برای آن فردا اشک می‌ریزم. همین امروز، من می‌ترسم!

من می‌بینم که دست‌های ترانه در امروز ِ جامعه‌امان چیزی در چنته ندارد! می‌بینم که فقیر است و شما به خود تردید راه ندهید که فردا بی حضور ِ بزرگان ترانه نویس چون شهیار و ایرج و اردلان باید آهی پنهانی کشید. همانطور که امروزمان هنوز که هنوزه نمی‌تواند نبود ِ "واروژان" را تحمل کند و این فاجعه صد چندان در نزدیکی ماست... فاجعه‌ای به اسم ِ فقدان ِ ستاره‌های ترانه‌ی نوین سُرا.

من از سرمای بعد از ایرج می‌ترسم. من از لرزه‌ای که از فقدان ِ‌ "شهیار" و "اردلان" و "زویا" بر تن ِ ترانه می‌اُفتد،‌می‌ترسم.

این‌ها یاد بود نیست. این‌ها واقعیت محض است. این‌ها ترس من است. این‌ها دل دل ِ مضطربی‌ست بر پیکره‌ی جامعه‌ی موسیقی ِ بیدار ِ ما.

 

پ.ن: شاعرها تقریبا هیچ وقت شبیه ِ شاعرها نیستند!   / The Inverted Forest- J.D.Salinger /

نامه‌ای آب شده...

چمدانی بی شکل
                        جعبه‌ی یک دوربین

عکس ِ یک بازی‌گر
                       جمعه‌های بی مشق

تلی از ته سیگار
                          دشنه‌ای زنگ زده

چشمِ گاوی در دیس
                          سفره‌ای پوسیده

 پ.ن۱: ترانه‌ی سفرنامه‌ی شهیار فوق‌العاده‌س.

پ.ن۲: گرگ باران‌ديده هم که باشی گاهی لرز می‌کنی ازين‌همه باران بی‌وقفه، باران مُدام... +

پ.ن۳: باب دیلان و Knockin' on heaven's door آدم را می‌برد تا جاهای دور...

Mama, put my guns in the ground
I can't shoot them anymore.
That long black cloud is comin' down
I feel like I'm knockin' on heaven's door.

Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door
Knock, knock, knockin' on heaven's door ... .... ... +

مثل ِ تو: مثل ِ یه کفتر ... مثل ِ من: مثل ِ یه شاخه

شاید جدی‌تر شدم. نامه‌ای به خدا نوشتم و گفتم: "بازی از سر"

 

پ.ن: ای گور ِ‌ پدر نشئه‌گی ِ بعد ِ التماس...       /گوزن‌ها /

نسخه‌ی پشتیبان از مرگ!

نگو دیو ِ قصه تو فنجون ِ فالت افتاد!
                                              آسمون لهجه‌ی فیروزه رُ یاد تو نداد!...

********

باید از "مرگ" یک نسخه‌ی پشتیبان تهیه کرد.آن‌را در جیب ِ راست ِ پیراهنی گذاشت که دکمه‌ی بالایی آن باز است. دو، سه قدم زیر باران...

و ناگاه با یک صدا به خودت بیایی:

داااش! معذرت!!.... آتیش خدمَتون هَ ؟!

 

 ********

بی‌ربط۱:
آگهی به مناسبت ِ روز دانش‌جو:

در کنار ِ هتل اوین (تعداد ستاره‌های این هُتل به دلایل امنیتی فاش نشده)، با راه‌اندازی امکانات ِ مناسب از دانش‌جویان ِ عزیز! دعوت به پذیریش می‌شود.
با آروزی بهترین بندها! - دفتر گسترش ِ نوازش  آموزشی

بی‌ربط۲:
سال ۸۴، همین روزهای سرد، یک روز غریبی چون شانزدهم آذر بود که یک هنرمند، یک آدم کار بلد از میان ما رفت. از اولین‌های دوبله، از ماندگارهای صدا...
با آن صفای همیشه‌گی خودش می‌گفت: "ببین من الان دور و بر هفتاد سالمه‌! اگر هم روزی یه خط یاد گرفته باشم، خودت حساب کن ببین چقدر میشه!"راست هم می‌گفت. توانا بود. هنرمند بود و پر معلومات. ... یاد "منوچهر نوذری" بخیر....

پ.ن: قالب وبلاگ عوض شده. از گوگل‌چرخان عزیز استفاده می‌کنم و همه چیز فعلا مرتب است. دست گوگل و اهالی وب خاصه "مهدی جلیل‌خانی" نازنین و "پاسپارتو"ی بی‌نظیر درد نکنه. خدا قوت!

پشت ِ همین فاصله‌ها

 

۱- از ترانه‌ی "رقص در رویا"ی آلبوم "سیمرغ" ِ راستین تقریبا بدم می‌آید! خیلی ترانه‌ی ضعیفی‌ست. آهنگش هم بی‌خود. ولی در عوض راستین خوب اجرا کرده.
در عوض ترانه‌ی "گل من" ترانه‌ی کم نظیری‌ست. از کارهای زمزمه شدنی "اردلان سرفراز" که آنقدر خوب است که نه اجرا نه آهنگ به پای ترانه نمی‌رسند!
دوست دارم یک تکه‌ی ناب و تکرار ناشدنی از کلام ترانه را بنویسم:

با تو بودن ای کاش تا ابد ممکن بود ... لحظه‌های دیدار تا ابد ساکن بود
اگر این‌جا بودی زندگی وسعت داشت ... غزل ِ ناگفته به قلم رغبت داشت

گل ِ من! گوهر ِ من! کاش این‌جا بودی! / جان ِ من! جوهر ِ من! کاش این‌جا بودی!...

۲- چند وقت پیش که "جلالی‌فخر" عزیز از آیدین آغداشلو(ی عزیزم) نوشته بود و به تازه‌گی هم توکای مقدس از او نوشته... با خواندشان و همچنین مطالعه‌ی گفت و شنود جانانه‌ی تخته‌ی خاکستری با آیدین آغداشلو ارادت و ادبم به ساحت این هنرمند صد چندان شد. هنرمند با شُکوهی‌ست. خوب می‌داند و حرفه‌ای است.

۳- این چند روز اصلا حوصله ندارم... عجیب است که دو، سه بار در دو، سه جا همه‌ش دارم این هنرمند عزیز را می‌بینم! این روزها مهم‌تر از همه چیز "بوی آخر ِ ترم" می‌آید! عجب بوی غریبی‌ست!
خدا عاقبتمان را به خیر کناد! تازه در وبلاگم نیز به زودی تغییراتی خواهم داد...

۴- چرا "قلیان و سیگار" را اینقدر گیر داده‌اند؟! ملت نمی‌توانند با خیال ِ راحت یک "قلیان" بکشند؟!

اگه مردید، برید کپی رایت را درست کنید! برید به فکر باشید پس فردا در بی گازی، سگ لرزه نزنیم!

بی‌کارید نمی‌ذارید دو نفر آسوده خاطر دو سه کامی بگیرند و قلیانی چاق کنند؟!
فقط بلدید وبلاگ و سایت فیلتر کنید!؟
ذخیره‌ی ارزی‌اتان حالش چطور است؟! برید مشغول برداشت از آن باشید! به سیگار ملت چی کار دارید؟!

۵- فواد و سیاوش صفاریان‌پور دو قلوهای با استعدادی هستند! اگر اشتباه نکنم شبکه‌ی دو برنامه‌ای به اسم ِ تیک‌تاک با هدایت این دو روی آنتن است... دو، سه قسمت دیدم کار تقریبا متفاوتی بود. و حُسن بزرگش اینه هر کسی را دعوت نمی‌کنند. و اصولا "مُجری" کاره‌ای نیست و کسی جهت نمی‌دهد تنها یک گفتگو به معنای اصل کلمه سر یک یا دو موضوع رُخ می‌دهد... مهمان‌ها تا آنجا که می‌دانم کار بلد هستند...

پ.ن: سگ ِ زینتی! ... پارس کن! ... آماده‌ی ترسیدنم....
                                                                 با شمس لنگرودی حماقت است عاشق نباشی!

شعبه‌ی جهنم!

همین امشب! فقط امشب!
زندگی! تو ساکت باش!
بگذار مرگ حرف بزند...
و عزیزم... تو! لابه لای حرف‌های مرگ
کمی بوسه به حساب ِ لب‌هایم بریز!
از امشب به بعد
غزل‌های دُرست و حسابی برایت می‌خوانم...

 

پ.ن۱: یک پست خوب تهیه کرده بودم که تمام این مطالب را شامل می‌شُد:
اسیدپاشی و ماجرای آمنه بهرامی، بمب جنسی و ماجرای حرف‌های ریس سازمان ملی جوانان، جامعه و خانواده و ماجرای طرح انظباط اجتماعی، فیلترینگ و ماجرای اخیر در مورد فیلتر کردن چند وبلاگ
که همه‌ی آن‌ها را جداگانه ولی مرتبط نوشته بودم...
حیف! هر چی نوشتم همه‌ش پرید! ... طوری سوختم که نگو!

پ.ن۲: به شدت سه ساله شدن جن و پری را تبریک می‌گم. با تمام کاستی‌ها و مشکلات، میترا الیاتی عزیز را دوست دارم و به بابت این سه سال خسته نباشید ِ جانانه می‌گویم و نشریه‌اش را حادثه‌ای مبارک می‌دانم... راستی! یادش بخیر! اواخر شهریور همین امسال بود که یک مینیمال از او نقد کردم..

پ.ن۳: بلیت خریده‌ام/ردیفِ جلو/ تنها/ برای خود آواز می‌خوانم/کف می‌زنم/ ممنونم     +