از گلِ سرخ رُسته‌ای، نرگسِ دست بسته‌ای
نرخِ شکر شکسته‌ای، پسته دهانِ کیستی؟
ای تو به دل‌بری سمر، شیفته‌ی رختِ قمر
بسته به کوه بر کمر، موی میانِ کیستی؟
پ.ن:شاعرِ شاعران،«خاقانی» آدمُ داغون می‌کنه. «دنیای خاقانی» ِ معصومه معدن‌کن یا «اوج انا الله» از عطاء رادمنش رو پیشنهاد می‌کنم، تا تحقیق‌ها و شرح‌های خفنی که روی این «شاعرِ صبح» انجام شده رو بخونید. مصرع ِ دوم، از دومین بیتی که آوردم می‌شه «تو کمر باریکِ چه‌کسی هستی؟». عاااالی.
