می‌دانی چی فکر می‌کنم؟ به نظرم خاطره‌ها شاید سوختی باشد که مردم برای زنده‌ماندن می‌سوزانند. تا آن‌جا که به حفظِ زندگی مربوط می‌شود، ابدا مهم نیست که این خاطرات به‌دردبخور باشند یا نه. فقط سوخت‌اند. آگهی‌هایی که روزنامه‌ها را پر می‌کنند، کتاب‌های فلسفه، تصاویرِ زشتِ مجله‌ها، یک بسته اسکناسِ ده‌هزار یِنی، وقتی خوراکِ آتش بشوند، همه‌شان فقط کاغذند. آتش که می‌سوزاند، فکر نمی‌کند، آه، این «کانت» است یا آه، این نسخه‌ی عصر یومیوری است، یا چه زنِ قشنگی. برای آتش این‌ها چیزی جز تکه کاغذ نیست. همه‌شان یکی‌ست. خاطراتِ مهم،خاطراتِ غیرمهم، خاطراتِ کاملن به‌دردنخور: فرقی نمی‌کند- همه‌شان سوخت‌اند.

 

پس از تاریکی - هاروکی موراکامی